Vind jij het ook spannend om jezelf online te laten zien?

Ik ben al langer actief op sociale media, maar ik was nooit echt bewust bezig om mezelf wat meer business gericht te laten zien.
Nu ik een tijdje bezig ben als virtual assistant, zie ik in dat het toch wel belangrijk is om online zichtbaar te zijn. Maar tegelijkertijd merk ik ook hoeveel weerstand dit bij mij oproept en hoe confronterend het is. Ik vind het gewoon eng om mezelf “professioneler” online te laten zien. Wat is dat toch? En ben ik de enige, of is dit heel herkenbaar?

Wanneer ik in het echt voor een groep moet staan of sta te dansen in de kroeg, dan durf ik mezelf wel te laten zien en heb ik weinig schaamte. Hoezo ben ik online dan zo’n “schijtluis”?

Vorige week had ik een heel interessant gesprek met Hanneke Speekenbrink, energetisch therapeut en fotograaf. Zij heeft de Facebookgroep Connect @ Who YOU are opgericht, waarin mensen kunnen connecten met elkaar door te delen wat er écht in ze leeft. Elke week interviewt ze iemand anders in de community, en ik was afgelopen week aan de beurt.

Tijdens dit gesprek hadden we het over online zichtbaarheid, en ik kwam er al gauw achter dat ik niet de enige ben die ermee worstelt. We bespraken het grote verschil tussen offline en online zichtbaar zijn.
Offline voel je gelijk de energie van een groep en je merkt meteen of je je meer open wil stellen of beter een stapje terug kan doen. Het is makkelijker om aan te voelen wat je wel en niet wilt delen.
Online kan daarentegen iedereen je zien en je weet niet precies wie je voor je hebt, in welke energie mensen zitten en hoe ze gaan reageren… Je bent veel kwetsbaarder. Dat voel ik, en dat is spannend.

Terwijl ik ergens ook wel denk, waar slaat het nou op dat ik het zo spannend vind? Waar maak ik me druk om? Waarom maak ik het zo’n groot ding? Helemaal omdat echt niet de hele wereld letterlijk zit te wachten tot ik weer iets ga posten. En niet iedereen hoeft interesse te hebben in wat ik ga posten.

Ik voel aan alles dat ik wíl delen, dat ik zichtbaar wíl zijn, Ik wíl dat mensen in ieder geval de mogelijkheid hebben om te kunnen zien wie ik ben en ik wíl dat ik de ballen heb om te staan voor wie ik ben. Helemaal omdat ik het belangrijk vind om een klik te voelen met degenen waarmee ik ga samenwerken. En door mezelf meer te laten zien, trek ik juist de mensen aan die bij me passen.

Toch is mijn hoofd is ergens bang voor afwijzing, raar gevonden te worden, niet goed genoeg gevonden te worden.
Zo ben ik de laatste tijd bijvoorbeeld steeds meer bezig met persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. Daar zou ik ook graag meer over willen delen. Maar daar zit echt een drempel voor mij, want dat is voor sommigen een nieuwe kant van mij die ik dan zal laten zien. Wat als iedereen daar iets van vindt?

Ik word ook wel overweldigd door alle – voor mijn gevoel – “schreeuwende ondernemers” op het internet. Als je kijkt naar de vele ondernemers online, lijken velen het in mijn ogen “perfect” voor elkaar te hebben. Een perfecte huisstijl, perfecte website, het perfecte aantal post per week en de perfecte inhoud met interactie. Daarnaast roept iedereen van alles, over hoe iets moet, welke stappen je moet ondernemen om succesvol te worden, de do’s en de don’ts. Ik raak er soms echt van in de war en vergeet soms wat ik zelf wil en wat bij mij past.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn om advies te krijgen en te worden begeleid. Ik loop bijvoorbeeld bij een coach, maar door te veel en soms ook ongevraagde adviezen zie ik door de bomen het bos niet meer.
Ik ervaar het als een behoorlijke uitdaging om je van al die input en adviezen los te rukken, of eruit te pikken wat echt voor je werkt. Helemaal als je zo perfectionistisch bent en je je snel wat aantrekt van de ander, zoals ik.

Waar ik absoluut in geloof is dat zichtbaar zijn, en daarbij de juiste mensen aantrekken om mee te werken, pas echt werkt als je het op een manier doet die bij je past.

Ik voelde een tijdje terug dat ik wilde schrijven. Dat blogs maken misschien een manier was voor mij om mezelf wat meer te laten zien. Ik hou sowieso van schrijven. Het helpt mij om mijn gedachten (die af en toe behoorlijk rap gaan) wat meer te ordenen en te kalmeren.
Dit deed ik vroeger al door het schrijven van verhalen en van liedjes. Ik heb er plezier in om het weer op te pakken, en daarom ben ik het gaan doen.
Maar eerlijk is eerlijk, bij elke post gaan alle alarmbellen in mijn hoofd nog af. Alles wat ik post vind ik keer op keer weer spannend, en bij elke post denk ik: moet ik dit wel doen? En dan is het knop om en gaan, want hoe langer ik erover na ga denken, hoe slechter het plan lijkt te worden.

Gelukkig houd ik ervan om spannende dingen aan te gaan en uit mijn comfort zone te stappen. Ze zeggen dat je alleen maar kan leren door je angsten aan te gaan. En hoe meer ik het aanga, hoe comfortabeler het gaat worden.
Wat mij op dit moment helpt, is mezelf af te vragen (en deze quote is van mijn coach): “Vindt de Hannah dit over 5 jaar nog steeds spannend?”
Het antwoord hierop is nee, dus ik doe maar gewoon heel stoer alsof ik de mega zelfverzekerde Hannah over 5 jaar al ben, en dan word ik dat vanzelf

Ik ben heel benieuwd of mensen zich hierheen herkennen, en hoe anderen hier mee omgaan. Dus mocht je daar eens over willen sparren, dan sta ik altijd open voor een gesprek!